اشعار

آگـه چـو شد از حـالـت بـیـمـاری او            دامـن به کـمـر بـسـت پـیِ یـاری او
چون دید کسی بر سر بالینش نیست            سـرگـرم شد آتـش به پـرسـتـاری او

محمد علی مجاهدی

آنجا که سکوت مرگ و استبداد است            خـون شهدا، رسـاتـرین فـریاد است
بـا ایـن هـمـه، در قـیــام ثـار الـلـهـی            فـریـاد حـسـیـن، خـطـبۀ سجاد است

محمد جواد غفور زاده

قـد قــامـت تـو کـلام عــاشـورا بـود            آمـیـخــتـه بـا قــیــام عــاشـورا بـود
سجّاد! پس از غروب آن ظهر غریب            ســجـّـادۀ تـو پـیــام عــاشــورا بــود

منیژه هاشمی

هرگـز نـگـذاشـت تا ابـد شـب بـاشد            او مـانـد کـه در کـنـار زینب بـاشـد
سجـاد که سجـاده به او دل می‌بـست            تـدبـیـر خـدا بـود کـه در تـب بـاشـد

منیژه هاشمی

سجادهٔ اشک تو به هر جـا باز است            صد جاده به سمت آسمان‌ها باز است
چشمان تو هر روز، پُر از عاشوراست            چون پنجره‌ای که رو به دریـا باز است

میثم مؤمنی نژاد

با گـریه تـمام روز تو شب شده بود            از هـرم بلا تنت پر از تب شده بود
با دیـدن بـوریـا بـه خـود می‌گـفـتـی            ای‌کـاش تـنـش کمی مرتب شده بود

 محمد حسن بیات‌لو

بــهــار آســمــان چــارمــیــنــی            غـریب امّـا، امـامـت را نگـینی
هـمـه از کـربـلا تا شام گـفـتـند:            امـام عـشـق، زیـن الـعـابـدیـنـی

همیشه چـشم گـریـانی‌ست با تو            مـگـر یـاد شـهـیـدانی‌ست بـا تو
هوای گریه دارم مثل این است:            غـم شـام غـریـبـانـی‌ست بـا تـو

نگاهت ابر گـریانی‌ست در شام            عجب آئـینه بـارانی‌ست در شام
خبر در شهر پیـچـیده‌ست آری:            حضورت مثل طوفانی‌ست در شام

چه رازی داشت آخر سجده‌هایت            چه کردی در «صحیفه» با دعایت
که می‌آید خیالم هر شب و روز            بـه پـابــوس شـهـیـد کـربـلایـت

چه می‌شد خـاک دامـان تو باشم            شـبی مهـمـان چـشـمان تو باشم
بیـا مـولای من! امشب دعـا کن            که من هـم از شـهـیدان تو باشم

لحظه در لحظه در این راه بلا می‌ریزد            زخـم یک بام ز سنگ دو هوا می‌ریزد

هـر که دارد هـوس کـربـبـلا گـریه کند            اشـک خـون مـنـتـقـم آل عـبـا می‌ریـزد

هر که دارد به سرش شور و نوا ندبه کند            کز سـرِ نـی ز لـب شـاه نــوا مـی‌ریـزد

ناسزا طـعـنه جـفـا سنگِ ملامت دشـنام            آشـنـا ریـزد و بـیـگـانـه جـدا مـی‌ریـزد

رنج و ماتم نه فقط قسمت من بود که اشک            گاهی از دیـدۀ این قـوم خـطـا می‌ریـزد

پـا بـه پـای سـرِ بر نـیـزه دویـدم، دیـدم            اشک غـم از بـصر خـون‌خـدا می‌ریزد

نقـش زیبایی این واقعه در گـودال است            که از آن حـنجر صد پاره دعا می‌ریزد

یـادم نـرفـتـه لحـظـه‌های آخـرش را            یـادم نرفـتـه زخـم‌هـای پـیکـرش را

یادم نرفته لـرزه از پـا تا سرش بود            وقتی به پشت خیمه آورد اصغرش را

یادم نرفـته ظـهـر عـاشورا ز میدان            بر خـیمه آورد ارباً اربا اکـبرش را

دیدم چگـونه قطره قطره آب می‌شد            وقـتی کـه دیـد افـتـادن آب‌آورش را

حتی نـماز عـصر بین خـیـمه‌ها بود            اما غروب از تن جدا دیدم سرش را

دیدم یکی از تن بـرید و برد سر را            آن یک برید انگشت و برد انگشترش را

گرچه ندیـدم لیک بشنـیدم ز گـودال            فـریـادهای جـانـخـراش مـادرش را

یادم نخواهد رفت آنشب را که در شام            برد از بر ویران‌نشینان دخترش را

پـادشـاه کـشـور مـرثـیـه و مـاتـم مـنـم            پـایتـخـت سرزمـین اشک‌ها شد دامـنم
آتش دل را به آب دیـده خـامش می‌کنم            آب می‌بینیم ولی آتش بر این دل میزنم

از تنم جان در نمی‌آید خلاص از غم شوم            بعـد عـاشـورا دگر زنـدانـی پـیـراهـنم
دشتی از یاس و اقـاقی و شقایق داشتم            کـربـلا انـداخت اما آتـشی بر خـرمـنم
گر گلی پژمرده شد بر بلبلش گریه کنید            حال من آن بـلـبـلم که داغـدار گـلـشنـم
باخبر از داغ‌ها در بین بـسـتر می‌شدم            تا که بر می‌خاست از طف خنده‌های دشمنم
سال‌ها از آن چهل منزل گذشت اما هنوز            خـستـگی آن اسـارت در نیـامد از تـنم
هیچکس در آن سفر یارم ‌نشد جز یک نفر            دست می‌انداخت تنها ریسمان برگردنم
خواهرم از من کمک می‌خواست دستم بسته بود            تازیانه می‌زد او را خصم تا من بشکنم
محمل پـرده‌نـشینان حـرم بی‌ پـرده بود            بین آن نامحرمان شد تار روز روشنم
از کجـای شـام گـویم از سـر بـازار یا            دست بسته کوچه یوسف‌فروشی رفتنم
شعله‌ای روی سرم افتاد دستم بسته بود            سوخـتم مانند شمع و در نیـامد شـیـونم
گرچه مسمومم ولیکن می‌کشد این غم مرا            هـمره نـامـوس‌ها بـزم حـرامی بـردنم
باد شیـون می‌شود گر بگذرد از تربتم            یک جهان مرثـیه خـوابیده میان مدفـنم

غم از نگاهت در زمین و آسمان جاری‌ست            رودی خروشان از دلت تا بیکران جاری‌ست

این غـم شـبیه هیچ انـدوه مجـسـم نیست            جز اشک بر زخم دلت انگار مرهم نیست

پشت حجاب اشک دریایی ز غـم داری            دریا نه، اقـیانـوسی از غـم‌های بسیاری

ای یـــادگــار داغ‌هــای تـــا ابــد تـــازه            ایوب صبرش نیست با صبرت هم‌اندازه

مانده است روی خاطراتت ردِّ پای زخم            با گریه گُل می‌کرد هر زخمی به جای زخم

روضه نیازی نیست چشمان ترت گویاست            آه پریشان تو مقـتـل خـوان عـاشوراست

در ساحـت ابری و رمـزآلـود چـشمانت            می‌سوخت در دریای آتش رود چشمانت

آن غم که از روح و تن تو سر درآوردست            داغ است و زخم است و کران تا بیکران دردست

زخـم عـمیـقی که دلت را تا ابد سوزاند            درد غـریبی که ستـون عرش را لرزاند

داغی که هم انـدازۀ تاریخ عـاشوراست            اشکی که اقـیانوس بغـض ماتم دریاست

ای سجـده‌هـایت زیـنت سجـاده‌ها سجـاد            شد عالمی از خط به خطِّ خـطبه‌ات آباد

با خـطبه‌ات شد تازه تاریخ غـزل آغـاز            صدها قصیده سوگوارِ این غزل شد باز

آرایـه‌ها با آیـه‌ آیـه خـطـبـه‌ات گـل کـرد            تاریخ شاعر شد چو با نامت تغزل کرد

آری کران تا بیکران غم در دلت می‌زیست            اما نفهمیدند غـافل‌ها که آن غـم چـیست

بردار پـرده؛ پـرده از پنهـانِ هر رازت            تا که بـسوزانـد جـهـان را سـوز آوازت

کـشتی اگر پهـلـو گرفـته روز عـاشـورا            با موج طـوفـان تو راه افـتـاده در دریـا

در آیه آیه مُـصحـفـت آئـینـه‌کاری‌هاست            در خط به خط خطبه‌هایت رستگاری‌هاست

کرب‌و بلا جغـرافیای عشق در دنیاست            بعد تو تاریخ، انتشار روز عـاشوراست

هم کوفه را با خـطبه‌ات بی‌آبـرو کردی            هم شام را با ذوالفـقارت زیر رو کردی

شاهی ولی هم سـفـره با خـیـلِ گـدایـانی            از تو به عـالـم می‌رسـد رزق فـراوانـی

تنها و تنها غربت یک روضه‌ات کافی‌ست            بر آن دلی که بر مداوایش امیدی نیست

بیمارِ حکم مصلحت بودی اگر یک چند            بـیـمـارهـا بـا نــام تـو دنـبـال درمــانـنـد

خاموش باد آن دیده که در روضه‌ات تر نیست            آنکه سر سوزن نفهـمیده امـامش کیست

هر کس به دام عشقت افتاده‌ست آزاد است            شاها، اسیرت در دو عالم خانه‌آباد است

فتح الفـتـوح تو زمان کـوفه و شام است            بر قلب تو زخـم‌زبـان کوفه و شام است

با یاد آن شـاهی که روی خـاک‌ها افـتاد            خاکی‌ست سنگ مـرقـدت یا ایها السجاد

تو خطبه خواندی و ملائک پر درآوردند            بر منـبر کـوفه مگـر پـیغـمبـر آوردند!

یک عمر مولا گفت در کوچه چه شد آخر            در شهرِ کـوفه دست‌بـسته حیدر آوردند

آغـاز شد خـطبه پس از نام رسـول الله            پس سردرآوردند که با خود سر آوردند

لحنِ علیِّ ابن حسین ابن علی این است            افـتاده‌انـد از پا اگـر چه لـشکـر آوردند

بر دست و پای تو غل و زنجیرهایی بود            که دستشان با هر دعـای تو بَر آوردند

دیدنـد مثل مـادرت ساکـت نخواهی شد            بر روی نیزه پیش روی تو سر آوردند

عالَـم فدای گریه‌هایـت حـضرتِ سجـّاد            در چشـم‌هایت ندبه را با کـوثر آوردند

در تب و تاب تو آتش به دلم شعله‌ور است            خیمهٔ عمر من از داغ غمت پُرشرر است

بـگـذارید بگـویم، که نـگـفـتـیم چـه‌قـدر            این جهان از غم بسیار شما بی‌خبر است

تـیغ‌ها سجـده‌کـنـان نـیّت قـربت کـردنـد            چیست سجاده‌شان؟ مخمل زخم پدر است

سنگ‌باران شدی ای کعبه و آتش‌بـاران            آتش طعن به روی جگرت بیشتر است

ای کـبـوتـر خـبـر صبـح قـریب آوردی            گرچه دیدند که زنجیر بر این بال و پر است

خطبه را تیغ گـشودی پی خـیـبرشکـنی            همه گفتند مگر چاره به‌جز «الحذر» است؟

آن علی بن حسین بن عـلی تـیغ به کف            این عـلی بن حـسین بن عـلیِ دگر است

راوی چند سفر عُسر و اسارت؟ هرگز!            چشم تو راوی دعوت به سلام و سحر است

چـشم‌هـایت هـمۀ عـمـر شده لـجّـهٔ‌خـون            راوی زخم عمیقی‌ست که روی جگر است

عزیز کردۀ ارباب ماست حضرتِ سجّاد            حُسین‌سیرت‌ و حیدرنِماست‌ حضرتِ سجّاد

قسم‌ به‌ یکصد و بیست‌ و‌چهار هزار پیمبر            که‌ یک‌تـنه‌ همۀ انبیاست حضرتِ سجّاد

همان‌قَـدَر که علی‌اکـبر است مثل پیـمبر            همان‌قَدَر علیِ‌مُرتضاست حضرتِ سجّاد

به‌ این‌‌دلیل‌ که‌ میراث‌دارِ حضرتِ مولاست            فضائلش‌ یَمِ بی‌اِنـتهـاست‌ حضرتِ سجّاد

زبانزد است‌ در آقایی‌ و کرامت‌ و احسان            اِدامـۀ‌ حُـسـن مُجـتـباست حضرتِ سجّاد

حدیث‌ لوح‌ بخوان‌ تا بفهمی ای‌ دل‌ غافل            حسابش‌ از همه‌عالم‌ جُداست‌ حضرت‌ سجاد

امام: حاکم‌ دین؛ اصل‌ دین؛ تمامی‌ دین‌ است            نماز‌ و روزه‌ و حجّ‌ و دُعاست‌ حضرِت‌ سجّاد

به اقتضای مَشیّت به تب نشـسته وگرنه            به‌دردِ خَلق‌ِ دوعالم‌ دواست حضرتِ‌ سجاد

به‌ روز‌ حشر که جمعند خلق اول و آخر            شنیدنی‌ست‌ ندایِ(کجاست‌ حضرت‌ِ سجّاد؟)

یزید را به حـقارت کشید خُـطـبۀ‌ تُـندش            به‌طرز جنگ‌ اگر برنخاست حضرت‌ِ سجّاد

پس‌از گذشت‌ سی‌وچند سال‌ هر نفسش را            به یاد‌ تشنه‌لب‌ کربلاست‌ حضرت‌ِ سجّاد

پس‌از حسین‌ واباالفضل‌ وعون‌ و قاسم‌ و اکبر            پناه بی‌کسی عـمّه‌هـاست‌ حضرت‌ِ سجّاد

هزار و یک‌ غم‌ِ سنگین‌ نشسته‌ بر دلش امّا            شکسته‌ از غم شامِ بلاست‌ حضرت‌ِ سجّاد

کجا یعقوب دیده، خوابِ هجرانی که من دیدم            کجا یوسف شنیده، وصفِ زندانی که من دیدم

زمین در روزگارِ نوح، شد سیراب از باران            ولی دریایی از خون شد به طوفانی که من دیدم

هم اسماعیل‌ها سر را به تیغ امتحان دادند            هم ابراهیم‌ها، در عیدِ قربانی که من دیدم

زمین از خونِ خاتم‌بخشی‌اش شد تربتِ اعلا            عقیقِ سرخ شد خاکِ سلیمانی که من دیدم

سرِ خورشید بر نِی، شمعِ بزمِ ماتمِ خود بود            قیامت چیست؟ جز شامِ غریبانی که من دیدم

تمام آیه‌ها شد "کاف و ها و یا و عین و صاد"            میان قاریان شد پخش، قرآنی که من دیدم

برادر، جای من شمشیر خورد و من غمِ ناموس            هزاران ارباً اربا داشت میدانی که من دیدم

نگاهِ حرمله هر بار پُر بود از هزاران تیر            عموجانم نـدیـده تـیـربارانی که من دیدم

مسلمان نشنود کافر نبیند خوابِ این غم را            سر و تشت و شراب و چوب و دندانی که من دیدم

و پرچم‌ها از آن روزی که باد از نیزه‌اش رد شد            پریشانند، از زلف پریشانی که من دیدم

ای شام، کـربـلای تو یا زین العـابدین            دل بـزم ابـتـلای تـو یا زین الـعـابدین

یک عـمر در فـراق جـوانان هـاشمی            شد خونِ‌دل غـذایِ تو یا زین العابدین

در بین خنده و کف و شادی گریـستند            زنـجـیـرها بـرای تو یا زین العـابـدین

چـشم حـسـین و چـشـم شهیدان کـربلا            گـریـند در عـزای تو یا زین العـابدین

ای کاش پُر شود عوض اشک، چشم ما            از خـون ساق پای تو یا زین العابدین

در حیرتم که از چه به زنجیر بسته شد            دست گـره‌گـشـای تو یا زین العـابدین

ای کـنز مخـفی ازلی! یک نفر نگـفت            ویرانه نیست جای تو یا زین العابدین

آرد صدای گـریۀ ما سـر بر آسـمـان،            از اشک بی‌صدای تو یا زین العابدین

تا حشر، انقـلاب حـسین است سربلند            در پای خـطبه‌های تو یا زین العابدین

خاشاک و سنگ و خنده و دشنام و هلهله            گـردیـد رونـمـای تو یا زین العـابـدین

"میثم" سلام می‌دهد از دور، صبح و شام            بر صحن باصفای تو یا زین العابدین

بگو چرا چنین پُـر التهاب گریه می‌کنی            چه دیده‌ای؟ چقدر بی‌حساب گریه می‌کنی

شـبـیـه مـادران بـچـه‌مـرده آه می‌کـشـی            شدیـدتـر ز گـریـۀ ربـاب گـریه می‌کنی

سه شعبه شیرخواره را به خواب برد و سال‌هاست            عبا به سر همیشه قبل خواب گریه می‌کنی

از آن زمان که دست ساقی حرم بریده شد            همین‌که دست می‌زنی به آب گریه می‌کنی

به یاد پیکری که روی خاک‌ها سه روز ماند            نظر که می‌کنی به آفـتاب گریه می‌کنی

ز مجـلس یزید هر زمان سؤال می‌کـنند            چرا به جای دادن جواب گریه می‌کنی؟!

میان خلوتت به کوفیان که فکر می‌کنی            برای غـربت ابوتـراب گریه می‌کنی...

پیش چشمم تو را سر بریـدند            دست‌هـایـم ولی بـی‌رمـق بود

بر زبانم در آن لحـظه جاری            قـل اعــوذ بـرب الـفـلـق بـود

گفتی «آیا کسی یار من نیست؟»            قفل بر دست و دندان من بود

لـحـظـه‌ای تب امـانـم نـمی‌داد            بی‌تو آن خـیمه زندان من بود

کـاش می‌شد که من هم بیـایـم            در سـپـاهـت عـلـمـدار بـاشـم

کاش تقدیرم از من نمی‌خواست            تا که در خـیـمه بـیـمـار باشم

مـانـدم و تـا ابـد دادم از کـف            طاقت و تاب، بعد از اباالفضل

ماندم و ماند کابوس یک عمر            خوردن آب، بعد از اباالفضل

ماندم و بغض سنـگـین زینب            تـا ابـد حـلـقـه زد بـر گـلـویـم

مـانـدم و دیـدم افـتاد بر خاک            قــاسـم آن یــادگــار عـمــویـم

گـفـتـم ای کاش کـابـوس باشد            گفتم این صحنه شاید خیالی‌ست

یـادم از طـفـل شش‌مـاهـه آمد            یادم آمد که گهواره خالی‌ست

پیش چشمم تو را سر بـریدند            دست‌هـایـم ولی بی رمـق بود

بر زبانم در آن لحـظه جاری            قـل اعــوذ بـرب الـفـلـق بـود

دعا و اشک به قلبِ شکسته مرهم بود            پس از حسین، همه عمر او مُحرّم بود

برای روضه نیازی نداشت او به گریز            به پیش چشم تَرَش روضه‌ها مجسّم بود

همین که طفل در آغوش مادری می‌دید            "بـساط گـریـه برای دلـش فـراهم بود"

صحیفه واژه به واژه مرور عاشوراست            فـرازهـای صحـیـفـه مـرور مـاتـم بود

اَنَا ابنُ مکّه و زَمزَم؛ صدا صدای کسی‌ست            که در لـبـاسِ اسـارت امـیـرِ عـالم بود

به وقت خواندن خطبه میان مجلس شام            اگرچه خسته، ولی مثل کوه محکم بود

اَنَا ابنُ مَن قُتِلَ الصَّبر؛ وقت روضه رسید            فـدای شاه شـهـیدی که بی‌کـفن هـم بود

میـان این همه غـصّه، امـان ز ویـرانه            پس از خرابه دِگَر قدُّ و قامتش خم بود

سجـادۀ سجـاد پـر از اشک روان بود            چل سال خودش پای دلش مرثیه خوان بود

کابـوس حـرم از جگـرش زخم گرفته            چل سال به یاد عـطش غـم‌زدگان بود

بـا یـاد اسـیـران حـرم، آب و غـذایـش            چل سال شب و روز فقط آه و فغان بود

چل سال دلش تنگ صدای علی اکـبر            چل سال وضو ساخت و دلتنگ اذان بود

از خاطـر او محْـو نـشـد جـسم بـرادر            در سـیـنـۀ آزردۀ او داغ جــوان بــود

چشمان ترش زخم شد از اشک سحرها            از آن همه گل در نظرش باغ خزان بود

موی سرش از گوشۀ گودال سفید است            این روضه برای دل او بسکه گِران بود

در گوشه‌ای از حجره، به یاد تن عریان            یک عمر خودش بود و همین قَدِ کمان بود

تا آبِ گوارا به لبش خورد، دلش ریخت            لب‌های عـلی در نظرش آه، عیان بود

در کـربـبـلا قـاتـل او زخـمِ سـنان شـد            دروازۀ سـاعـات فقـط زخـم زبان بود

صدا گرم و رسا پیچید در گوش ستمگرها            بخوان تا بشنوند این روضه‌ها را کورها، کرها

به منبر می‌روی تا واکنی بغض غریبت را            بخوانی آیـۀ والعـصر در داغ صنوبرها

به ذلت می‌کشاند خطبه‌ات نمرود شامی را            بخوان تا واشود زنجیر از تزویر منبرها

زلال زمـزم نام عـلی را در سبـو داری            که از نام علی مستی بگیرد باز ساغر‌ها

چه پیکاری‌ست اینجا، ساحت خورشید با ظلمت!            به میدان آمده تـیغ زبان با تیغ خـنجـرها

انا ابن الفاطمه بنت رسـول الله تـان هستم            بگرئید ای مسلمان زاده‌ها در مرگ باورها

طواف کعبۀ این ناکـسان بی‌حـیا تا کی؟            فقـط دور مدار عـشق می‌گـردند قـنبرها

سخن از یال خون افشان و سم اسب‌ها، آری            سخن از بوسۀ تیر است روی نبض حنجرها

میان جنگـل سرنـیـزه‌ها و تـیـغ‌هـا دیـدم            هزاران زخم کاری روی لبخند کبوترها

دلم می‌سوزد از تکرار تصویر پریشانی            دمی که شعله می‌رقصید روی حزن معجرها

صـدای لالای یک زن غـمـدیـده مـی‌آیـد            پُر است از آتش تب، گرمی آغوش مادرها

زیارت می‌کنم با اشک، این سرهای بی تن را            به یاد آیـه‌های روشن و خـونین پیکـرها

شما در خواب غفلت بوده‌اید و ماه را کشتند            بخوابید ای شقاوت پیشه‌ها در گرم بسترها

چگونه آفـتـاب نـام مولا را نمی‌بـیـنـید؟!            شما را شرم باد از غـربت رسم پیمبرها

منم فرزند مکه، من صدای مطلق وحی‌ام            پُـرَم از مـعـجـزات روشـن الله اکـبـرهـا

برایم بعد از این هر روز، روز سخت عاشوراست            انا ابن الفاطمه! میراث‌دار روضۀ سرها!

ای شاهد خـون شهـیـدانی که می‌گویند            صاحب‌عزای عید قربانی که می‌گویند

از خیمه‌گاه عشق می‌آیی، چه می‌خواهند؟            اهل حرم با هر عمو جانی که می‌گویند

آن کـودکـان تـشـنـه آیـا آب می‌نـوشـند            از کاسۀ لبـریـز دستانی که می‌گـویند؟

بر ما تـلاوت می‌کـنـی آیات بـاران را            ای وارث لب‌های عطشانی که می‌گویند

بر ما تلاوت می‌کنی از لحظه‌هایی که            بر نیزه قرآن خوانده قرآنی که می‌گویند

ای یادگار عصر عاشورای شصت و یک            ای زخـمی خار مغـیـلانی که می‌گویند

همچون پدر بالای منبر خطبه می‌خوانی            با شور مردان رجزخوانی که می‌گویند

حالا بـقـیع است و مـزار بی‌چـراغ تـو            دنبـالـۀ شـام غـریـبـانـی که می‌گـویـنـد

هر زمان سیّد سجّاد فغـان سر می‌کرد            رخـنه در عـالـم ایجاد سراسر می‌کرد

یاد می‌کرد چو از لعلِ لبِ خشک حسین            مُژه می‌زد به هم و روی زمین تَر می‌کرد

دست می‌زد به سر و ناله زِ دل هرگه او            یـاد از بـازوی عـبـّاس دلاور می‌کـرد

سینه از پنجهٔ غم چاک همی زد چون صبح            یاد چون از لگد شمر ستـمگـر می‌کرد

از تنور دلش آتش به فـلک می‌افـشـاند            یاد چون از ستـم خـولی کـافَر می‌کرد

ناله از قاتلِ یکْ یکْ شهدا داشت ولی            شِکوه بیش از همه از قاتلِ اصغر می‌کرد

اشکِ جودی بگرفت از همهٔ روی زمین            آنچه خاکی که به عالم همه بر سر می‌کرد

این کیست؟ اینکه شام و سحر گریه می‌کند            می‌سوزد و ز سوز جگر گریه می‌کند

برگشته است از سفر شام و سال‌هاست            کز خـاطـرات تلـخ سفـر گریه می‌کند

گـِریَـد مـدیـنـه از اثــر اشـک و آهِ او            زیرا به هر گـذار و گذر گریه می‌کند

یعقوب اگر ز هجر پسر سال‌ها گریست            این یـوسف از فراق پدر گریه می‌کند

هرشمع گریه می‌کند اما ز یک شرار            او در دلِ هـزار شـرر گـریـه می‌کـند

بـا یـاد کـام خـشـک شـهـیـدان کـربـلا            بیـند چو آب، خونِ جگر گریه می‌کند

هر جـا مـیـان کـوچـه و بـازار اوفـتـد            او را به شیرخواره نظر، گریه می‌کند

ساکت نگشته است ز داغ یکی شهـیـد            از داغ یک شهـیدِ دگر گـریـه می‌کـند

سرهای رفته بر سر نی بُرده صبر او            داغش به جان، نشسته اگر گریه می‌کند

این است یادگـار شهـیدانِ دشت خـون            کز داغشان به شام و سحر گریه می‌کند

چهـل سال است مأنـوسم به گریه            طـبـیـب درد افـسـوسـم بـه گـریـه

هـمـان پـیـراهـنی را که ربـودنـد            چهل سال است می‌بوسم به گریه

چـهـل سـال از جـگـر آهـم درآمد            که جـوشـن از تـن شـاهـم درآمـد

فـرامـوشم نخـواهد شد همان شب            کـه روی نـیـزه‌هـا مـاهــم درآمـد

قــرار قــلـب زارم گــریــه بــوده            هـمـه دار و نــدارم گــریـه بــوده

نپرسید از چه پلکم زخم برداشت            چهـل سال است کـارم گریه بوده

هـمـیـن کـه در دلـم آشـوب افـتـاد            بـه پـای گـریـه‌ام یـعـقــوب افـتـاد

چنان ضربه به لب‌های پدر خورد            که رنگِ خونِ لب، بر چوب افتاد

*

گـلـوی دلبـر دلـخـواه، زخم است            مـیـان سـیـنـه حتی آه، زخـم است

دلــیــل گــریــۀ چـل ســالــۀ مــن            هزارو نهصد و پنجـاه زخم است